Dinsdag 23 januari 2024
Hey, hey, it’s time to celebrate. We’re gonna have a good time.

Op de tonen van ons verzamellied kropen we uit ons bed. Al was het voor velen strompelen.
Vandaag was het onze laatste volledige dag in Bad Hofgastein. De tijd is hier voorbij gevlogen en we willen echt nog niet naar huis.

Na het lekkere ontbijt (Frosties deze keer, al zijn er ook elke dag boterhammen) vertrokken we richting skipiste. Na enkele dagen zonnig en droog weer was het vandaag aan het sneeuwen. We waren als eerste op de piste. Wie zegt dat wij slakken zijn? Het aantrekken van de skibotten gaat steeds sneller en sneller. Of zijn onze leerkrachten goed georganiseerd? Het was ook een speciale dag voor onze beginners, ze mochten bijna allemaal de lift in en een grote piste afdalen. Reacties na de skiles: Keileuk, maar ik ben kapot.” Er waren er zelfs die geen woord meer konden zeggen.
De gevorderden konden zich weer uitleven op meerdere blauwe en rode pistes.

Veel tijd om op adem te komen was er niet want meteen na aankomst in het hotel werden we verwacht in de eetzaal. Deze keer stonden er pannenkoeken op het menu: Tast toe.

De laatste pannenkoek was net opgeschrokt of we werden alweer in de bus verwacht. Deze keer bezochten we een grote waterval in de stad Bad Gastein. De wandeling erheen was makkelijk: steil naar beneden, maar de terugweg…..We kweken hier stevige beenspieren en onze conditie gaat er op vooruit.

Aangekomen in ons hotel aten we snel ons vieruurtje en stapten naar een parkje in ons dorp. Daar mochten we ons uitleven en gleden aan waanzinnige snelheden een hellinkje naar beneden. Ook onze juffen en meester deden een wedstrijdje om ter snelst naar racen. We weten niet meer wie er won, we zijn al lang blij dat ze er zonder kleerscheuren vanaf brachten.
En we blijven maar gaan: na het douchen trokken we onze mooiste kleren aan voor een gala-avond. We paradeerden op de catwalk en mochten ons tijdens het avondmaal tenietdoen aan hamburgers, frietjes en cola. Al apotheose mochten we eens stukje proeven van de gigantische feesttaart.
​
De gala-avond bestond uit spelletjes waarbij we in duel konden gaan met leerlingen van andere scholen. Die van Lot en Huizingen kennen we ondertussen al goed, nu kwamen ook die van Sint-Pieters-Leeuw erbij. Na een uurtje spelletjes spelen zette DJ Wes (ja onze meester Wesley) het fuifje in gang.
Als afsluiter verscheen Mark onze buschauffeur in lederhosen op het podium. Hij speelde ‘il silencio’ op zijn trompet. Heel rustig keerden we naar onze kamers terug voor een laatste nacht in het hotel. Alhoewel, wij willen liever wat langer blijven. Een maand of zes. Langer mag ook. 

Gillen, schreeuwen, roepen en dan plons, plons, plons…
“Shakira, Shakira”
“Geweldig”

We begonnen onze dag een halfuurtje vroeger want vanaf nu skiën we in de voormiddag. Het opstaan gaat moeilijker en moeilijker.
Bij het ontbijt leek het alsof er ergens goud te rapen viel want er stond een gigantische file, wel 10 km lang. Bleek dat er Choco Crispies op het menu stonden. Zeer populair bij de jeugd. Ouders als jullie willen scoren: haal het in huis. Succes verzekerd.
Net als de voorbije dagen zaten we weer meer dan op tijd op de bus. We zijn hier trouwens altijd op tijd en als eerste van alle Beerselse scholen. Vreemd dat dit hier altijd lukt en op school zelden. Het zal de gezonde berglucht zijn zeker? Of omdat we toffe activiteiten doen.

De beginners mochten nog een keertje oefenen op de beginnerspiste: die is gigantisch: meerdere rolbandliften, kleine pisten en een ankerlift. Het afdalen gaat steeds vlotter en vlotter en sommige van ons hebben al een kleine jump gemaakt.
We waren ook steeds trots wanneer we de juffen zagen. Zij en de meester hebben hier al honderden filmpjes en foto’s gemaakt. We zijn benieuwd naar het resultaat.
De gevorderden stapten in de liften en namen zeven pistes. Meerdere blauwe en ook al een rode. De reacties achteraf: “Geweldig, super en keicool”.

Na een speciale ovenschotel als lunchmaal sprongen we opnieuw in onze stapschoenen. We wisselen dagelijkse tientallen keren van schoenen: pantoffels in het hotel, wandelschoenen buiten en skibotten op de piste. We zijn echte veterkampioenen geworden. Onze skibotten nemen we elke dag in een zak mee naar de piste. Op de foto’s kan je zien dat de juffen deze netjes klaarzetten wanneer we terugkomen van het skiën.

De juffen en meester hadden ons niet laten weten wat de middagactiviteit was. We waren dan ook verbaasd dat we de bus op moesten. Waar gingen we naartoe? We werden afgezet in een naburig dorp vlak bij de eitjesliften. Spannend, want voor velen was het de eerste keer in zo’n lift? Gingen de deuren wel tijdig dichtgaan? En dan het vertrek: net als de Cobra in Walibi. Maar het uitzicht en de ervaring was fantastisch. Een blik op het dorp en de bergen en onder ons honderden skiërs. Is dat blauwe of rode piste? Is dat een blauwe? Zo steil? Hoe steil moet een zwarte dan wel niet zijn?

Boven op 2300 meter wandelden we naar de Stubnerkogelhangbrug. Een brug van 140 meter lang op een hoogte van 28 meter. Ze werd een laatste keer gekeurd in 2001. Dat leek ons recent genoeg.
Grapje hé. Het was een heel veilige wandeling. Voor echte durvers. Enkelen onder ons twijfelden even, maar gingen er op. Het was soms voetje per voetje en goed de rand vasthouden. Maar we deden het! Achteraf waren we heel trots op onszelf. Keileuk, keicool en keimooi. Ja weer die keien.
​
Nadien stapten we door tot een panoramapunt en genoten van het uitzicht op de bergen. Na een groepsfoto was het tijd om de lift naar beneden te nemen. In een van de eitjes werd er bij elke kabelwissel ‘Shakira, Shakira’ gezongen. Sommige kinderen missen precies een vijs. Of ze zijn gelukkig. Dankbaar zijn ze in elk geval. Dat horen de juffen en meester meerdere keren per dag.

Na een vieruurtje in de sneeuw mochten we onze kamer even tot rust komen en kaartjes schrijven. We hebben niet veel tijd om deze te schrijven waarschijnlijk komen pas bij jullie aan wanneer we terug zijn. Daarom alvast een samenvatting van wat er op 100% van de kaartjes staat: Het is heel TOF op sneeuwklassen, het eten is heel lekker en ik kan al skiën. Ik zou graag wat langer blijven.

Net voor het avondmaal moesten we verzamelen in onze gang. We moesten een rugzak vullen met ons zwemgerief en handdoek. We zouden in de sneeuw gaan rollen en sneeuwengelen maken én naar beneden glijden. En dat allemaal in ons zwembroek/zwempak!!!!! 

Het avondeten was pasta bolognaise. Smak, smak, smakelijk. De juffen kwamen ons wel vertellen dat we na een derde bordje moesten stoppen. Pff, we hadden er wel zes op kunnen eten. 
​
En dan was het tijd voor de speciale avondactiviteit. We wandelden tot aan een besneeuwd veldje. We keken rond om te zien waar we ons konden omkleden.
Bleek dat we aan de thermen stonden. WE GINGEN ZWEMMEN!!!
We verkenden het zwembad en maakten enkele afspraken en doken dan het heerlijke warme water in. Er was ook een buitenzwembad. De uitdaging: in de sneeuw rollen of een sneeuwengel maken en dan terug het warme zwembad in. Iedereen deed het wel eens (of meerdere keren). Wij zijn echte stoere mannen en vrouwen en de juffen en meester ook. Echte Springveren.
De wandeling naar het hotel deden we in absolute stilte. De mensen waren onder de indruk: 44 kinderen in fluohesjes die geen woord zegden. De juffen en meester waren heel trots.
In de parking (waar we onze pantoffels aantrokken) kregen we laatste instructies en dan was…..het…….tijd……om……..te……..gaan…….slapen.

Samen op sneeuwklassen
Hoog in de bergen en in de witte sneeuw
Samen met  vrienden
Ga met ons mee

Maar jullie zijn niet met ons mee, vandaar deze dagelijkse blog zo kan je ons toch nog volgen.
Bovenste regels komen trouwens uit ons sneeuwklaslied dat we tijdens wandelingen regelmatig te berde brengen.
Met kleine oogjes verschenen we vanochtend op het appèl. We beseffen nu waarom die juffen en meester altijd zagen dat we moeten slapen. We doen hier heel veel activiteiten en hebben onze slaap echt wel nodig.

Na het ontbijt trokken we onze wandelschoenen aan voor een tocht. We vulden onze rugzakken met onze kruiken en gingen op pad. Als was er wel een groep die besloot die kruiken niet te vullen. Vreemd? Waarom zouden we ze anders meenemen?
We zijn hier niet op vakantie maar op sneeuwKLASSEN en vandaag kregen we les in open lucht. En dat op een zondag! Wat een ijverige leerlingen zijn wij!
We hebben de turnmeester mee en deze liet ons springen in de lucht. Ervoor en erna moesten we onze hartslag meten. We hebben blijkbaar topatleten mee want er waren er die een hartslag van 35 hadden. Of ze hebben dringend een pacemaker nodig. Laten we duimen voor het eerste.

We leerden waarom we me ons in de koude bergen moeten kleden met verschillende laagjes en deden een proefje met onze handen. We gaan er hier niet te veel details over geven maar blijkbaar moeten we eerder deze week stout zijn geweest want de juffen en meesters lieten ons goed afzien. De barbaren!
Op het einde mochten we nog even van een bergje afglijden. Conclusie na twee dagen wandelen: die van zaterdag was de mooiste, die van vandaag de leukste.

Voor de Bourgondiërs onder ons: op het middagmenu stond cannelloni. Jammie!
Nadien was het tijd om dat buikje kwijt te raken. We stapten weer tijdig op de bus en reden naar ons skigebied: het Angertal. Bijna allemaal slaagden we er in om alleen onze skibotten aan te trekken. We maken vorderingen. Een wist-je-datje: Met skibotten stappen lijkt alsof je houten benen hebt. Een uitspraak van één van onze Springveren.
De beginners hoorden vandaag de hele skiles ‘pizza, pizza’. We waren even in de war, maar bleek dat het manier van skiën was.
We namen vandaag ook ons eerst liftje: de ankerlift. Heel spannend en heel leuk.
De gevorderden die daalden langs een blauwe/rode piste naar beneden.
Na de skliles kregen enkele leerlingen nieuwe botten omdat ze nog niet helemaal goed zaten.

Terug in het hotel namen we een vieruurtje en doken in de douche. Met fris gewassen lijf en leden verzamelden we in de bar om samen de Beerselse scholen een zangstonde te houden. Uit volle borst zongen we mee met Dua Lipa, Pommelien Thijs en Metejoor. Er zijn er die morgen geen stem meer gaan hebben. De juffen en meesters die zijn ondertussen doof: we zongen luid en niet altijd zuiver.

Het avondmaal bestond uit fishsticks en puree.

De avondactiviteit was een verhalenwandeling doorheen het dorp. We hoorden verschillenden verhalen van personen die veel voor Bad Hofgastein betekend hebben. Die verhalen vertellen we wel wanneer we terug thuis zijn.
Na een warme chocomelk doken we ons bed in. Morgen verandert de dagorde en gaan we in de voormiddag skiën.
​Slaapwel.

WAT….EEN…DAG!!!
De dag begon met de lastigste karwei: opstaan! We condoleren alvast enkele ouders. De juffen en meesters worden slechts enkele dagen ’s ochtends aangekeken door boze en slechtgezinde gezichten. Jullie moeten dit enkele jaren doen.

Na een lekker en voedzaam ontbijt trokken we onze stapschoen aan voor een wandeling. We stapten een helling op en genoten van een schitterend zicht op de bergen en ons dorp.
We wisten op voorhand niet dat de winter in de bergen zo schitterend was.
Onderweg passeerden we nog een waterval. We daalden terug af naar het dorp en liepen nog lang de rivier naar het hotel.
En dit alles onder een helderblauwe hemel. Het was -10 graden, maar dankzij onze warme kledij en inspanningen voelden we er niets van.

Na een heerlijke lunch: sla, soep en macaroni maakten we ons klaar voor onze eerste ski-les. We verzamelden onze botten en latten en stapten op de bus. Een klein applaus voor onze Springveren: we zaten stipt op tijd op de bus. Deze bracht ons op een kwartiertje naar het skigebied.
Daar kon het zwoegen beginnen: het aantrekken van die botten! Na heel wat sleuren en duwen waren we alle 44 klaar voor het echte avontuur.
Wist je trouwens dat er bij nieuwe skibrillen er een folie op het vizier kleeft? Sommige kinderen kwamen daar pas achter na de ski-les. Ze vonden het raar dat het zicht niet zo helder was.

De beginners werden met de sneeuwscooter naar de oefenpiste gebracht werd. De rollercoasters in Walibi zijn er niets tegen. Dat was al een attractie op zicht.  We wisten niet dat skiën zo plezant kon zijn.
Onze moni’s heten Timo, Mees en Tess (Vitesse wanneer het heel snel gaat 😉). Voor we onze skilatten mochten aantrekken mochten we nog wat lopen en springen. Kwestie van te wennen aan die ski’s. Daarna mochten we naar beneden glijden met één ski en tenslotte oefenden we met twee ski's. Vanaf heden kunnen we bij onze talenten noteren: skiën.

De gevorderden mochten op stap met ‘De Geachte Heer Dinant’. Ze mochten meteen de lift op en daalden door de bomen langs een blauwe piste de berg af.
De leerkrachten probeerden ondertussen te volgen waar de skiërs zich bevonden. We willen immers graag van elke leerling een foto en filmpje kunnen tonen.

Na de ski-les werden de juffen en meester bekogeld met keien: keitof, keicool, keimooi. Aan superlatieven geen gebrek. Dat het meegevallen was, was duidelijk. Met een grote glimlach keerden we terug naar het hotel.
Daar genoten we van een vieruurtje en een verfrissende douche. We schreven ook al onze eerste kaartjes. Hopelijk komen ze toe voor we terug in België zijn.
​
Het avondmaal was weer een feestmaal: kippennuggets met frietjes en appelmoes. Het zal jullie dan ook niet verbazen dat er meerdere leerlingen voor een tweede bordje gingen.
Als afsluiter speelden we nog de dierenquiz. Terwijl we een lolly aten moesten we zwijgen en studeren. Een hemels momentje voor de leerkracht: rust, stilte. Wauw!!
Welke kamer de quiz won, vertellen we jullie later. Want ondertussen was het tijd voor ons bedje na een lange, vermoeiende, leuke, toffe, mooie,….dag. 

nKennen jullie Franky en Mark? Neen, vanaf nu wel. Deze twee mannen waren onze buschauffeurs en brachten ons vlot en op een rustige manier van Alsemberg naar Bad Hofgastein. Onderweg pikten we nog een klas van Huizingen op, daarom mochten onze 20 lieve meisjes onderaan in de bus plaatsnemen. Wie honger had mocht ook iets eten. Wie zijn eten thuis was vergeten moest zich geen zorgen maken: de juffen en meester hadden reserve mee. Na een sanitaire stop in Aken gingen de lichten uit. Zo goed als kon probeerden we enigszins te slapen, bij de ene ging dat al beter dan de andere.  

Bij het ontwaken maakten we nog een korte stop en daarna mochten we ons vergapen aan de prachtige besneeuwde bergen.
Tegen 9u arriveerden we aan ons hotel Astoria in Bad Hofgastein. Met onze sterk spierballen sleepten we onze koffers naar de garage en daarna schoven we aan tafel voor een lekker ontbijt.

Met onze buikjes vol trokken we naar onze kamers en pakten de eerste spullen uit. Wat een prachtig hotel is het hier trouwens. We dachten naar een jeugdhotel te trekken, maar dit is toch wel wat anders.

Voordat we het wisten was het weeral tijd om wat kilo’s bij te kweken: soep, groentjes à volonté en ovenschotel van gehakt en bloemkool. Schoorvoetend kwamen kids vragen of ze een tweede bordje mochten vullen. Natuurlijk mag dat hier.
Wisten jullie dat we vandaag een jarige in ons midden hadden? Alice werd vandaag 11 jaar. We zongen ’s ochtends al op de bus en deden dat nog eens in de gang van ons kamer.

De skibedeling, anders altijd een stressmomentje, liep met deze Springveren van een leien dakje. Botten en helm passen, skilatten laten afstellen. In geen tijd stonden we buiten om in het zonnetje ons dorp te verkennen. Het is hier echt wel mooi. Elke 20 meter moesten van onze juffen en meester stoppen voor een groepsfoto omdat het weer een mooie achtergrond was. We weten nu dat we er zelf voor moeten zorgen dat we lachend en zichtbaar op de foto staan.

In het parkje bouwden in groepjes grote sneeuwmannen. Na de sneeuwpret was het tijd voor ons vieruurtje. Après-ski-gewijs verorberden we een koekje en genoten van een drankje.

Eindelijk was het tijd voor een frisse douche en even te ontspannen op de kamer. De rust kwam wel van pas.

Sneeuwklassen is naast skiën, wandelen en genieten ook eten. Het avondmaal bestond uit balletjes in tomatensaus of falafels. Ondertussen wisten we dat ook een tweede of derde bordje mocht. Het ijsje als dessert glijdt daar toch gewoon tussen.
Na een lange, plezante (we hebben als staan dansen op onze verzamellied) was het tijd om onze pyjama’s aan te trekken. Na een knuffel van de juffen gingen de lichten aan en…..zzz.
​
Wil je onze avonturen blijven volgen, blijf dan zeker onze blog lezen. Het zal lijken alsof jullie er zelf bij zijn. 

Onder de tab 'voorbereidingen' kan je al eens kijken naar foto's van de voorbereidingen.
Adres vergeten? Dat kan je ook op deze site vinden.